Yalnız başıma yarı açık pencerenin önünde sessiz sedasız oturuyorum . Perdeyi aralayıp içeriye sızan rüzgar yüzümü okşarken usuldan, dışarıdaki sesleri dinlememi fısıldıyor... Dinliyorum rüzgarın sözünü, gözlerim kapalı...

     Çocuklar oyun oynuyor olmalı, cıvıl cıvıl sesleri dolup taşıyor odama. Nerelerde gezindiğini bilmediğim ruhumu geri getiriyor yanıma...

     Tüm sesler tanıdıklaşıyor git gide... İşte 2 katlı betondan yapılı eski evimdeyim. Akşamın o garip huzur veren serinliği de benimle. 

     Babam işte olmalı, annem kapının önünde komşularla… 

     Sesler geliyor biraz uzaktan… İkindi güneşini kaçırmadan sokağa oturmaya çıkan Zehra komşu kulakları iyi duymayan Emine nineye bir şeyler anlatmaya çalışıyor olmalı. 

     Muhtar kahveden dönüyor, o güleç pembe yüzüyle herkesi selamlayarak… 

     Fikret abi görünüyor köşede ekmek almaya çıkmış olmalı. Hasan abiye sesleniyor "İyi akşamlar komşum".

     Bir bakıyor ki Kemal dayı yine uyumuş kalmış kaldırımda, başında Fatma abla sesleniyor "kalk yerine yat". 

     Zabıta İbrahim abi denetlemiş esnafı yorgun, dönüyor… 

     Camdan sızan rüzgar mahsun… İki damla armağan ediyor kirpik tellerime… 

     Akşam çayları demlenmiş, çay kokusuna o güzel o nahif insanların sıcaklıkları karışmış buhar olup çıkıyor yukarı, gönlümün direği sızlıyor. 

     Bardağa atılıp karıştırılan şekerler kadar ömür… 

     Bir porta kapının açılma sesi kadar huzur dolu...  

     Gelen Arzu komşuyla Nesrin komşu… Babaannem hasta diye üzerini peçeteyle örttüğü  bir kase çorba ellerinde… 

     Bizim kızlar az ileride köşe başında…. Ellerinde Bakkal Erdoğan ve Kadir abiden aldıkları çiğdemler… Konuşma seslerini bastıran kahkaha sesleriyle bir gelincik tarlası kadar güzeller… 

     Sahi beni su almaya mı göndermişti annem yukarı? Öyle olmalı…

     Ben gözlerimi açınca koşa koşa inebilmeliyim çocukluğuma… 

     Anlayış, hoş görü, tevazu, sevgi dolu komşularımızın arasına…

    Kapıdan çıkarken terliklerimi ters giymeliyim ve bu umrum olmamalı. Ayaklarım toprakla buluşmalı. 

     Ve yine tüm bahçeler, tüm ağaçlar, tüm yollar çocukların olmalı. 

     Susadıkları zaman herhangi bir cama tıklayabilmeli, bir dilim salçalı ekmekle mutlu olabilmeli...

     Hiçbir komşu diğer komşuya selam vermeden geçememeli bundan haya etmeli, utanmalı eski komşuluklar gibi haklar gözetilmeli, saygı duyulmalı...

     İsimlerini andığım buraya yazmaya sığdıramadığım tüm vefat eden mahallenin güzel insanlarına… 

     BEN ÖLMEYECEĞİM

Ben ölmeyeceğim

Maviye bulaşmış pembe hayallerimle

Bahçendeki begonvilin

Mor çiçeklerinde can bulacağım

Ben ölmeyeceğim

Masandaki fesleğene dokundukça ellerin

Etrafa saçılan kokumla

Yeşiline karışacağım umudun

Ben ölmeyeceğim

Denizin mavisinde olacağım bir tutam

Kumsalda bulup çantana koyduğun o taşta

Hatta buğday tenini ısıtan güneşin sarısında

Ben ölmeyeceğim

Kuvvetle yanağını okşayan rüzgar

Bir zamanlar yetmeyen nefesim olacak

Söyleyemediğim her ne varsa usulca fısıldayacak

Ben ölmeyeceğim

Gölgesine sığındığın ağacın

Kurumuş yaprağında olacak kalbim

Kalbinin üzerine düşecek sen dinlenirken ansızın

Ben ölmeyeceğim 

Kokladığın gülün alında

 En sevdiğin şiirin mısralarında

Gözlerinden akamayan iki damla yaşta kalacağım.