Geride kaldı o canım günler
Sabah okul açılacak diye heyecandan uyuyamadığımız geceler...
Yeni kitaplar, yeni defterler... Onları sarmalamak için sabırsızlıkla bekleyen süslü kaplar...
Rengârenk silgilerin kokusu, henüz tepesi yenmemiş kalemlerin fiyakalı duruşu. Kalem kutusunun içine; araç gerecin sonraki günler bir daha göremeyeceğin kadar intizamlı dizilişi.
Önlüklerimiz ütülenmiş, annemizin kardan beyaz ipliğiyle ördüğü dantelden yakalarımız kolalanmış yan yana dizilmiş seçim yapmamız için bekliyorlar.
Okul ayakkabısı denince akla gelen hemen herkesin giydiği tek tip kolej ayakkabılarımız da orada işte. Daha alınmadan onlar için rezerve ettirdiğimiz evimizin başköşesinde! İzin ister gibi yaklaşıp naif denemelerimize ne demeli peki. Ya onun ilk günler bize pek de naif davranmayarak ayaklarımızın arkasını yara etmesi...
Aylardan Eylül, günlerden Pazar!
Akşam Ezan vakti... Sokaktan zorla eve sokulduğumuz günlerden herhangi biri... Yarın okul olmasa akşam yemeğini yer çıkardık tabi ama bu akşam başka! Hem okul var hem birazdan Bizimkiler dizisi başlayacak.
Daha banyo yapacağız. Öyle duş almak değil! Önce yeşil sabunu keseye sürecek annelerimiz sonra bir güzel derimizi kazıyacak, en son zeytinyağlı sabunla saçlarımız yıkanacak.
Dalga dalga saçlarım yine mi karıştı benim?! Taraması da ne dert! Ne şampuan var ne de şimdiki gibi fırça. Bir kalın dişli tarak bir de içi su dolu maşrapa. Tarağı suya bandırıp bandırıp kazınacak yine saçımın derisi...
Bu arada sanma ki tüm gün sokakta oynadığımızdan banyo yaptırıldık...
Genelde hafta içi elini ayağını yüzünü yıkamak kâfi. Ama bugün başka!
Bugün Pazar ve yarın sabah okul var...
Hem lafa tutmayın beni birazdan dizi başlayacak; apartman yöneticisi Sabri Bey kapıcı Cafer'e üstünlük gösterisi yapacak, katil çöp bidonlarını devirerek geldiğini haber edecek, Davut dumkofa ‘6 kere 7 kaç?’ diyecek tüm çocuklar heyecanla cevap verecek! Cemil camda ‘Sevim koş Şükrü Bey'in hayırsız damadı geldi’ diye olan biteni sansürsüz haber verecek.
Çaylar demlenecek, çerezler çıkacak, meyveler yenecek. Annem ‘Yat artık sabah kalkamayacaksın’ diye söylenecek!
Benimse dizi bitmeden yatmaya gönlüm razı olmayacak. Hem yatsam ne olacak? Heyecandan uyuyabileceğim sanki de!
Neyse koltuk uzay mekiği gibi açılınca evrim değiştirip oluşturduğu yatakta yatarken nasıl olsa gizli gizli izlerim. Hem ne güzel ışıklar kapalı iken battaniyenin altından televizyonu izlemek. Gözlerim de kapanıyor gibi...
Çalar saat mi bu başımda ötüp duran? Ne zaman sabah oldu? Serap, Gülden, Oya, Didem, Çiğdem çoktan hazırlanmış beni bekliyorlardır okula gitmek için; giyineyim de koşa koşa yanlarına varayım. Camdan bakınıyorken bahçede Esin'i de görmüştüm... Ihlamur ağacının yanında ne arıyordu sabah sabah; ne sakin kız soyadı gibi... Ben neden hep bu kadar heyecanlıyım ki?
Gün ağarıyor, horozlar hep bir ağızdan yeni günü müjdeliyor. Mahallenin porto kapıları da açılıyor tek tek...
Kimi işe gidiyor, kimi okula, kimi de gideni uğurluyor.
Ebru'da karşıdan geliyor işte. Geçerken Feride'yi de alıp gideceğiz.
Bu sene 23 Nisan'da bizim sınıf da gösteri yapar mı acaba? Her sene arkadaşlarımın öğretmeni Şadiye Narin yaptırıyor gösterileri. Onların geçen seneki Türkmen kızı kıyafetlerine nasıl da içim titreyerek bakmıştım. Bir keresinde denememe de izin vermişti Feride.
Mahallede oyunun provasını yaparlarken bende öğrendim. Keşke bir eksik olacak olsa da ‘ben biliyorum’ diye atılsam ortaya. Neyse sınıf başkanlığı seçimi var bugün kesin Gülşah bana atar oyunu, tabi ben de ona. Nasıl naif nasıl sessiz bir kız Gülşah. İnanabiliyor musun o'na verdiğim bisküvi hala kalem kutusunda.
Sınıf başkanı olamazsam kesin yine spor kolu başkanı ben seçilirim. Trafik kolu da olurdu aslında. Geçen sene caddeden geçen iki üç arabayı durdurup çocukları karşıdan karşıya geçirirken nasıl da gururlulardı. Kollarında banttan kollukları. Çevrecilik kolu var bir de okul bahçesini temizliyorlar. Ama biz çok dikkat ediyoruz yerlere çöp atmamaya hepimiz çevrecilik kolundanız aslında. Hava gözlem kolu var bir de anlamış değilim gökyüzüne bakıp duruyorlar. Kırılmış renkli cam parçası bulup güneşe doğrudan bakabilmenin verdiği hava da gözlükte yok doğrusu.
Bugün ipimi yanıma alsa mıydım?
Teneffüsler de ne kısa! Daha üçlere geçip zıplayamadan zil çalıyor.
Erkekler de futbol oynayacağız derken topları kaçıp oyunumuzu bozuyor. Neyse 2.tenefüs daha uzun beslenme yapmayız onun yerine ip atlarız nasıl olsa.
Bu sene yerli malı haftasında hangi meyve olacağım acaba? İnşallah uzun şiir okuyan bir meyve olurum. Ya da uykuya dalıp rüyayı gören kız. Ah ne güzel.
Şu ‘Ayşegül’ de bizimle okula başlayacak mı dersin?
‘Ayşegül yemek yapıyor’, ‘Ayşegül kardeşini seviyor’, ‘Ayşegül okulda’, ‘Ayşegül tatilde’ biz ise hep tarlada, hep evde!
Senin de alacağın olsun Ayşegül!
Ah, son dersmiş nasıl bitti ilk gün hiç anlamadım! Paramda cebimde kaldı çıkışta leblebi tozlarından mı alsam kendime. Neyse şimdi eve gideyim de bir solukta ödevlerimi bitireyim sonra da susam sokağını izlerim. Şu öğretmenin yarım bıraktığı tebeşiri de alsam ne olacak sanki? Akşama sokakta kaderimin izin verdiği mutlu çocukluğumun çizgisini çizerim belki... Bütün mahallenin çocukları toplanır oynarız.
Ahh camla havalandırılan bilmem kaç katlı binanın içindeki bir odada elinde tabletle dersi takip etmeye, arkadaşlarınla konuşmaya çalışan çocuklarımız...
Kimse uçlu kalem, kapalı kalemtıraş almasın da, okullar açılınca kalem açacağız bahanesiyle sınıfta çöp kutusunun yanına giderek sosyalleşmenin gerçek anlamını öğrensin çocuklarımız!
Sevgi ve saygılarımla...
